Samira werd geboren op 5 april 1941 in een dorp in Zuid-Libanon. Als oudste van zes kinderen groeide ze op met verantwoordelijkheidsgevoel, discipline en een ontembare levenslust. Haar naam betekent: “degene die goed is in gesprekken, vooral 's nachts”. Een naam die haar paste als geen ander.

Als jong meisje verhuisde ze met haar ouders naar de bruisende hoofdstad Beiroet, waar haar vader een koffiezaak begon vlak bij het UNESCO-plein. Samira hielp mee achter de toonbank, beheerde de kassa en verwelkomde gasten met haar warme glimlach. Al op jonge leeftijd werd ze het gezicht van eerlijke arbeid en toewijding.

Toen haar vader besloot terug te keren naar het dorp, verhuisde het gezin opnieuw. Ze plantten bomen, verkochten oogst op de markt en bouwden aan een nieuwe toekomst. Totdat het noodlot toesloeg: Samira’s vader werd tijdens een tragisch incident met een jachtgeweer om het leven gebracht. Samira, toen nog maar zestien, nam de zorg voor haar broers en zus op zich. Een last die ze met kracht en liefde droeg.

Ze trouwde, kreeg kinderen, bleef zorgen en bouwen. Tijdens de burgeroorlog verloor ze alles: hun bedrijven, hun huis. Maar telkens weer stond ze op. Ze kocht stukjes land en plantte olijfbomen. Boom voor boom, oogst voor oogst en zette haar kinderen op school.

Tot op hoge leeftijd bleef Samira helder, betrokken en krachtig. Een vrouw die gaf zonder te vragen. Die nooit vergat waar ze vandaan kwam. Die haar wortels diep plantte, in de aarde én in de harten van iedereen die haar kende.

Vandaag leeft haar nalatenschap voort. In onze flessen. In elke druppel olie. In het verhaal dat we met trots blijven vertellen.